günlük hayatta birden çok binden az yanlış yapıyoruz. genel olarak ağzımız, dilimiz ve ses tellerimizi silah olarak kullanarak insanları öldürebiliyor, kanıtları da bir güzel suç mahallinde bırakıyoruz. üstüne de dönüp özür dileme ve suçsuzluğu ispat etme çabası da cabası. peki bunu nasıl çözelim başlığı altında bir beyin fırtınası oluşturmaya çalışacağım.
ilk olarak, kekeme olma hayali şu sıralar ben dahil tüm dünya insanları için düşündüğüm bir hayal. kekeme olsak ağzımızdan çıkacak sözleri bir kez daha düşünebilme şansına sahip olduğumuzu düşünmekteyim şu sıralar. hani o meşhur mutluyken söz, sinirliyken karar vermeyin aforizmasına uymamakta ısrar etmelerimiz beni bu hayali almaya itti. artık geçti sanırım ama beyin fırtınası, beyin fırtınasıdır.
ikinci olarak, 1 saniye senkron kaymasıyla konuşmak. nasıl derseniz, söyleyeceklerimizi 1 saniye bir kez daha düşünerek söylemek. zaman kaybına da yol açabileceği için pek tutmayan bir öneri olabilir ancak bir çok ikili ilişkilerde işe yarayabileceği kanısındayım. bazı bilgin insanların yavaş konuşuyor olması da bu öneriye hak vermek gerektiğini kanıtlıyor aslında.
üçüncü olarak, fazla konuşmamak. çok konuşmak, boş konuşmaktır, bilirsin. bu yüzden ne kadar az konuşursak karşıdakine karşı kırıcı cümle kurma olasılığımız o kadar azalır. bazen kafa sallamak da verilebilecek kötü bir cevaptan yüz kat daha iyidir. bilinmesi gerekir.
dördüncü olarak, hiç konuşmamak. hani dilsizler hiç mi insanları kırmaz deme, kırmaz. ne varsa otuziki diş arasındaki kas yığınında var. konuştuğumuz her kırıcı söz, konuşamadıklarımızı oluşturuyor. her kırıcı söz, karşıdakiyle arana kaldırım taşları yerleştiriyor. konuşamadıklarımız ise bir hayal olarak aklımızın köşesinde hep kalıyor. maşuk'un kalbi kırıldığında aşık söylediklerini geri alabilmek için kitap bile yazıyor şu insanlık asrında.
demem o ki, ya konuştuklarımıza dikkat edelim, yada hiç konuşmayalım. varsa bunlardan başka önerilen-ki var- üretin bolca, sizde kalsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder